Afscheid na 10 Jaar Oase
Voorjaar 2013 ben ik begonnen met vrijwilligerswerk bij de Oase. Dit deed ik op de zaterdagmorgen, waarvan de eerste 8 jaar om de week. Het begon met een gesprekje in de pauze van de CGO0-cursus in Goes. Het ging over het oprichten van een ‘Oase’ in Ouddorp. Hier zochten ze nog mensen voor en wat zij vertelde raakte me….
De woorden van een preek eind 2007 kwamen terug, die voor mij steeds maar niet opgelost waren: Weid Mijn lammeren, Hoed Mijn schapen, Weid Mijn schapen. Om iets te mogen betekenen voor deze mensen in de soms zo moeilijke omstandigheden, mocht ik geloven dat dit de weg en het antwoord was in het verlangen om goed van de Heere te mogen spreken.
Op zaterdagmorgen zo rond 10.00u was ik bij de Oase tijdens het koffiemoment. Hier maakte ik kennis met de (evt. nieuwe) gasten en proefde tegelijk ook de sfeer en gesteldheid van de groep. Kwetsbare mensen die soms heel veel hebben meegemaakt en met wie ik… mee mocht gaan!
Tijdens de koffie en in vooraf overleg met gastheer/vrouw vertelde ik waar we heen zouden gaan.
We kregen altijd wat eten en drinken mee, zodat we bij een tussenstop soms letterlijk op een duintop en kijkend over de zee wat mochten delen. Bij de 10 á 12 verschillende excursies hadden we ook de thema’s/meditaties. Het bijzondere is dat ik deze al geschreven had in een moeilijke periode in eigen leven en al jaren op zolder had liggen. Deze mocht ik nu gebruiken….
De uitstapjes waren vaak gewoon op de fiets: een historische stadswandeling door Goedereede, naar duin en strand of eventueel met de auto en een wandeltochtje. Ook mocht ik belangeloos het oude VW-busje gebruiken van een collega uit Ouddorp. Het ‘mocht’ ook bijna altijd doorgang vinden… In al die jaren zijn de keren dat het niet door kon gaan vanwege het weer, op één hand te tellen. De thema’s wisselden: het doornenpaadje, mensenleven vergeleken bij een boom, schepen onderweg en in de haven, het schapenleven, water, eb en vloed, een schuilplaats – (t)ij en anderen.
De excursies waren eenvoudig en ontspannend. We hebben veel mooie dingen gezien zoals o.a. de zeearend, roerdomp, ijsvogel en vaak ook ree wild. In de verschillende jaargetijden ook de bloeiende meidoorns, orchideeën en veel andere planten en struiken. Veel beelden liggen er in de natuur naar het persoonlijke maar ook geestelijk leven. Ook wilden mensen soms wat delen wat voor hen makkelijker was in de natuur dan tegenover iemand aan een tafeltje….
Bij het doornenpaadje… Over onze diepe val in het paradijs, waardoor er door onze schuld nu doornen en distels zijn… Maar dat ook het smalle paadje wat we moeten gaan, soms is betuind met doornen. Soms zelfs over het pad, dat je dwingt terug te gaan. Met de wens deze ‘doorn’ te mogen krijgen: tegen een goeddoend God gezondigd te hebben en dat dit schuld mocht worden. Maar ook Paulus die zo’n doorn in zijn vlees kreeg maar ook te mogen horen: Mijn genade is u genoeg, Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Maar om ook iets te mogen stamelen van Hem Die niet één doorn kreeg maar een hele kroon! In Zijn hoofd geslagen door onze zonden. Maar ook dat er in het najaar hier nog oranje bessen aan de duindoorns hangen, vruchten van de doornen…’t is wat!
Veel ontmoetingen mochten we hebben, uit het hele land van diverse kerkverbanden. Tere ogenblikken ook soms, wat zich niet goed in woorden laat vertolken, maar dat beleefd werd daar niet alleen te zijn en dat de Heere kennelijk sprak. We mochten gasten ontmoeten waarvan we vast geloven dat ze de Heere tot hun deel hadden. Wat een gelukkige mensen! Maar ook mocht ik er mijn huidige vrouw ontmoeten…. Wat Zijn Gods wegen toch ondoorgrondelijk. De tijd in de Oase is ook een tijd van bezinning en ook nóg genadetijd. De Heere werkt nog. Ook in 2023 en ook in de Oase ondanks ons!
Na 10 jaar heb ik moeten besluiten, mede door ernstige familieomstandigheden, maar ook met het gezinsleven, te stoppen bij de Oase. In het besef niet onmisbaar te zijn en mogelijk plaats te maken voor anderen die het op hun manier en wijze mogen gaan doen. Steeds was er het vertrouwen en de ruimte om het te mogen doen in een hele goede samenwerking met de coördinator, het bestuur en de gastvrouwen en gastheren van de Oase. Ik zal het echt gaan missen hoor!
We wensen van harte dat het mooie en nuttige werk bij en in de Oase mag voortgezet worden onder Gods onmisbare zegen. Voor alles wat we in opzien en gebrek mochten doen; Zijn Naam moet eeuwig de eer ontvangen!
Het ga u allen goed,
Ruud Wuite